Same same but different

Sabaidee, falangs!

Long time no write.
Tijd voor een update!

De dag na onze laatste post zijn we onze visa gaan aanvragen voor Thailand.
Ging niet van een leien dakje, aangezien ze de Thaise ambassade in Vientiane goed verstopt hebben!
Bovendien waren we met de scooter ZONDER stadsplan en moesten we vertrouwen op de handgebaren van de locals. Jullie horen het al: het heeft een tijdje geduurd voor we de visumaanvraag deftig konden invullen.
Aangekomen waren we zeer optimistisch, aangezien er niet veel volk stond aan te schuiven.
Maaaarrrr wat bleek? Het was vrijdag en tijdens het weekend is de ambassade gesloten dus moesten we tot maandag wachten op onze visa.
Balen!
Want ondanks dat Vientiane de hoofdstad is van Laos, is er geen ***** te zien.
Conclusie: na de verplichte sightseeing (uiteraard incluis het oh zo leuke buddhapark) hebben we twee dagen lekker lui aan het zwembad gelegen. Hmmmm, lovely!

Savannakhet

Maandagnacht zijn we dan de sleeping bus richting Savannakhet ingekropen.
Beste slaapbus tot nu toe!
Kwamen daar rond vijf uur ’s ochtends aan en uiteraard stonden er enkel tuktukkers die geen woord Engels praatten.
Vermoeiend en uiteraard grappig tegelijk, want ze blijven gewoon in het Lao tegen je praten alsof je het na een tijdje toch wel zult begrijpen.
Niet dus!

In Savannakhet was weinig bijzonders te zien.
Hebben een fiets gehuurd en zijn het dorp (overigens de tweede grootste stad van Laos) een beetje gaan verkennen. Borrrrrring!
Hebben dan een ‘loop’ van dertig km met de fiets gereden, wat wel erg leuk was.
Onderweg kwamen we namelijk enkel locals tegen die aan het werken waren op hun rijstvelden etc.
Op die manier zagen we toch een beetje het niet-toeristische, authentieke Laos. Heel mooi!
Natuurlijk kreeg Stijn onderweg een platte band. De fietsen zijn hier namelijk niet van al te hoge kwaliteit.
Aangezien we in dat zogenaamde authentieke Laos zaten duurde het natuurlijk even voor hij een fietsenmaker tegenkwam.
Ondertussen had ik mij bij wat locals in de schaduw gezet, aangezien de hitte me een beetje te veel werd.
En ze waren zo ontzettend lief!
Ze gaven me constant water en hoewel ze geen woord Engels spraken probeerden ze me wat uit te leggen over hun levenstijl. Uniek!
Toen Stijn terugkeerde van de fietsenmaker ging de man speciaal voor ons een bak BeerLao halen en hebben we met hen een aantal pintjes gedronken.
Heel raar, ze doen hier ijsblokjes in het bier! Lekker fris, maar na een tijdje dus ook een beetje plat.
Ze bleven maar bijschenken en het was echt moeilijk om opnieuw te vertrekken aangezien ze niet wilden dat we weggingen. Ontzettend leuke namiddag!

Pakse

Na Savannakhet namen we de ‘local bus’ naar Pakse.
In Laos heb je dus meestal twee opties.
Ofwel neem je de toeristische VIP bus met alle andere toeristen, die uiteraard wat meer kost, maar wel sneller is en airco heeft.
Ofwel neem je de local bus, die veel goedkoper is, maar waar je dus meer tussen het gewone lokale volk zit en die er dus wat langer over doet.
We kozen dus voor de goedkope optie en ons geduld werd serieus op de proef gesteld.
De bus deed maar liefst zeven uur over 242km!
En net wanneer je dacht de bus nu wel helemaal volzat, stompten ze er nog wat mensen in de gangen bij.
Niet echt een aanrader dus!

Aangekomen in Pakse besloten we meteen naar Green Discovery (een ecologische touroperator met een zeer goede reputatie) te gaan om een trip te boeken naar het Bolaven plateau.
Daar werden we meteen overtuigd en aangetrokken door de Tree Top Explorer, een driedaagse trip door de jungle die nog maar zes maanden bestaat.
Aangezien er al twee personen geboekt hadden voor de volgende dag en het goedkoper voor ons werd als we bij hen aansloten besloten we maar meteen de volgende dag mee te gaan.

Tree Top Explorer

Ondanks de bijzonder hoge prijs was het echt een unieke ervaring om nooit meer te vergeten!
Zelfs de foto’s kunnen niet goed weergeven wat we daar allemaal beleefd hebben.
De eerste dag hebben we bijzonder veel gestapt, maar ook ontzettend vaak geziplinet!
Zooooooooooooooo cool!
De kabels zijn immers gespannen over watervallen e.d. waardoor het echt adembenemd is om erover ‘te vliegen’.
Uiteraard had ik wat hoogtevrees, maar het gaat zo snel dat je niet echt de tijd hebt om pipi in je broek te doen.
Na elke zipline moesten we natuurlijk ook altijd abseilen. Kortom, qua avontuur kon het wel tellen!

’s Avonds kwamen we aan in het kamp, dat gelegen is aan een prachtige waterval.
Echt zo ontzettend fijn om daar te eten en gewoon wat te relaxen met de indrukwekkende natuur als achtergrond.
Rond negen uur was het alweer bedtijd en ook dat bleek weer een grote verrassing te zijn.
We moesten namelijk in het donker ziplinen naar onze boomhut!
De boomhut was ook helemaal open, waardoor we ons echt helemaal in de jungle bevonden.
Zelfs vanop het toilet kon je genieten van het uitzicht!

De tweede dag en de derde dag hebben we wat minder geziplinet en iets meer gestapt. Uiteraard bijna altijd bergop!
Voor mezelf was dat echt een uitdaging.
Mijn conditie is namelijk niet echt top en de local guides gingen zo snel waardoor ik meermaals op het randje van flauwvallen stond. Het eten was er namelijk niet echt super – in de jungle moet je nu eenmaal niet veel verwachten – dus ik had vaak te weinig energie om uren bergop te klimmen.
Bovendien was ik de tweede dag serieus uitgegleden op een rots, wat het geheel er niet makkelijker op maakte.
Maar I made it!

De afsluiter van onze driedaagse tocht was de via ferrata.
Serieuze anticlimax voor mij! (Voor Stijn mocht het echter nog langer duren)
Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat ik in heel mijn leven nog nooit zo bang ben geweest.
Voor de leken onder ons: het is een soort van rotsklimmen maar dan met ijzeren staven in de rots.
Voor mij was het echt veel te hoog en steil, waardoor ik amper durfde bewegen, laat staan die dekselse veiligheidslijnen om de meter durfde te verplaatsen.
Onze gids heeft me toen echt zo ontzetten goed geholpen, waardoor ik het – uiteraard trillend – toch gehaald heb.
Het is nu wel meer dan duidelijk: ik heb hoogtevrees!
Maar al bij al was het dus een BANGelijke ervaring! 😉

4000 islands

Momenteel zitten we op de bus richting Don Det, een van de 4000 eilanden in het uiterste Zuiden van Laos.
In Pakse zijn we namelijk de Duitsers die we eerder leerden kennen tegengekomen waardoor we nu met z’n allen een beetje gaan relaxen op een van de Mekongeilanden. De groep is ook nog uitgebreid met een Nederlander en een Fins meisje van amper 19 (!).
Leuke bende, dus dat worden ongetwijfeld weer fijne dagen.

Wat we nadien zullen doen is nog een groot vraagteken.
Zijn onze trip naar Thailand een beetje aan het uitstellen door de overstromingen.
Maar ik vermoed dat we rond de twaalfde de grens wel zullen oversteken en meteen naar het Noorden zullen trekken (dat momenteel droog is).
Anyway, we’ll see! Het is een klein luxeprobleem me dunkt om niet echt te weten waar je op welk moment precies zult zijn 😉

Maar we houden jullie wel zo goed mogelijk op de hoogte!

Ciao babies! ❤ Xxx